Plemiona Wiatru

Plemiona wiatru – czyli gra w przestworzach

Plemiona wiatru to gra autorstwa Joahima Thôme, który polskim graczom może być znany z niepozornej, acz świetnej karcianki pt. Wild Space.

Tematycznie Plamiona wiatru przenoszą graczy do świata dotkniętego apokalipsą, w którym pojawił się niebezpieczny rodzaj skażenia, niszczący wszelkie formy życia. Rozproszonym, niewielkim grupom ludzi udało się przetrwać w lasach, chroniąc się w osadach zbudowanych w koronach drzew. To właśnie tytułowe Plemiona wiatru, które starają się walczyć ze skażeniem, podróżować po niebie i budować kolejne osady, dążąc jednocześnie do tego, by zmienić przyszłość ludzkości.

Plemiona wiatru – co w środku?

Jeżeli niezwykle barwne, komiksowe ilustracje Vincenta Dutrait jeszcze Wam się w planszówkach nie znudziły, oprawa graficzna Plemion wiatru powinna Was zadowolić. Znajdziecie tu dość pokaźną próbkę talentu tego rozpoznawalnego francuskiego ilustratora. Jego grafiki są nadal obłędne, zwłaszcza te, które będziecie mogli podziwiać na 80 kartach żywiołów. Same plansze graczy mogą wydawać się nieco szaro-pstrokate, ale to raczej kwestia indywidualnych upodobań. Z całą pewnością jednak Plemiona wiatru są grą bardzo czytelną, z przemyślanym układem plansz, nieprzekombinowaną ikonografią na kartach, odpowiednio dobraną kolorystyką żetonów, kafli i drewnianych pionków.

W pudełku próżno szukać jakiegokolwiek insertu, ale mamy za to 5 szt. bardzo solidnych, plastikowych podstawek na karty. Zbędny gadżet? Bynajmniej! Ich obecność jest ściśle związana z mechaniką gry, która wymaga, aby wszyscy gracze w każdym momencie rozgrywki widzieli rewersy kart swoich rywali. Plastikowe podstawki są tu więc nieodzowne (a przy okazji można je z powodzeniem wykorzystać w innych grach).

Zawartość:

• 5 plansz gracza, 5 podstawek na karty
• 9 woreczków strunowych, 44 kafle lasów/wiosek
• 80 drewnianych, pionków wiosek, świątyń i jeźdźców
• 90 żetonów skażenia, 82 żetony wody
• płytka końca gry, 80 kart żywiołów
• 30 kart wiosek, 20 kart przewodników
• instrukcja

Życie w czasach skażenia – czyli o co tutaj właściwie chodzi?

W Plemionach wiatru temat i jego nieprzeciętna wizualizacja (za sprawą grafik Vincenta Dutrait) są nie bez znaczenia. Owszem, abstrakcyjna łamigłówka też się tu znajdzie, ale… Zacznijmy od podstaw…

Jako przewodnik plemienia korzystamy z mocy żywiołów (karty w obszarze gry), żeby wykonywać różne działania. Sadzimy lasy, umieszczając kafelki na planszy gracza, w miejscach wolnych od skażenia (jeśli na polach są obecne charakterystyczne czerwone chmury, musimy się ich najpierw pozbyć), a tym samym „zakrywamy” zgliszcza zniszczonej cywilizacji. Wydajemy punkty ruchu, by przemieszczać jeźdźców wiatru między lasami (to żółte meeple, które „skaczą” z kafelka na kafelek). Wreszcie, gdy zgromadzimy odpowiednią liczbę jeźdźców (kafle lasu mają różne wymagania w tym względzie), możemy zbudować wioskę.

Budowa wioski może zapewnić nam kilka korzyści: przyspieszyć koniec rozgrywki (rywale spoglądają nerwowo po swoich planszach, gdyż wyścig toczy się do zbudowania 5-tej wioski), dać nam jednorazowy bonus (rozmaite korzyści w zasobach lub nawet dodatkowe akcje), czy wreszcie kartę celu, która może znacząco zwiększyć nasz wynik punktowy na koniec rozgrywki.

Plemiona Wiatru to gra typu euro, która tematycznie mogłyby być osadzona w zupełnie innej otoczce. Nie sposób jednak odmówić autorowi, że poukładał wszystkie zależności pomiędzy poszczególnymi jej elementami tak, aby miały możliwie jak najwięcej tematycznego sensu. I jest to wyczuwalne!

Akcje i interakcje – czyli mechanizm rozgrywki w Plemiona Wiatru

Dążymy do zbudowania 5-tej wioski (każda z nich daje 3 punkty, a gracz, który zbuduje 5-tą wioskę jako pierwszy, otrzyma dodatkowe 5 punktów), jednak na nasz wynik punktowy składają się również inne rzeczy: świątynie (drugi i ostatni rodzaj budynku w grze), łączna liczba kafli lasu na planszy (im więcej, tym lepiej), łączna liczba pól na planszy zawierających żetony skażenia (im mniej, tym lepiej) oraz punkty uzyskane ze zrealizowanych kart wiosek (to po prostu klasyczne karty celów).

Przez ok. 70-80% czasu gracze w swojej turze po prostu zagrywają jakąś kartę, wykonują przypisaną do niej akcję i uzupełniają rękę do 5 kart. Każda karta ma wymagania, wyrażone w symbolach żywiołów, oraz nagrodę w postaci zasobów lub akcji, które możemy wykonać po spełnieniu wymagań. Działania te są raczej proste, intuicyjne i dość szybkie. Co ciekawe, do spełnienia wymagań z kart zlicza się liczbę i rodzaj odpowiednich żywiołów na swojej ręce, oraz na rękach (a raczej podstawkach) naszych sąsiadów.

I tu pojawia się właściwie jedyny element interakcji między graczami w Plemionach wiatru. Chodzi mianowicie o ewentualne podbieranie kart lub budowanie swojej ręki tak, żeby nieco utrudnić pozostałym graczom osiągnięcie ich celów. Da się to czasem zrobić, ale nie okłamujmy się – Plemiona wiatru są w dużej mierze czymś w rodzaju „wyścigowego pasjansa”. Każdy bowiem skupia się w największym stopniu na swojej planszy i rozwiązuje swoją łamigłówkę.

Nawet jeśli chcemy celowo uprzykrzyć życie naszym rywalom, często nie jesteśmy w stanie do końca nad tym zapanować, gdyż przemiał kart znajdujących się na tzw. wystawce i w podstawkach graczy jest bardzo duży, a sytuacja z tury na turę rozwija się bardzo dynamicznie. Możemy również podbierać innym lukratywne karty wiosek, ale często dzieje się to bez żadnej złośliwości, gdyż po prostu zawsze trzeba wybrać jakąś kartę z kilku dostępnych. W mojej ocenie niski stopień interakcji nie jest jednak wadą, a cechą gry.

Charakterystyka gry Plemiona Wiatru

Plemiona wiatru nie są tytułem, który zaskoczy Was swoją innowacyjnością. Są jednak na tyle ciekawym i świeżym połączeniem dobrze znanych mechanik, że trudno mi znaleźć inną pozycję, która byłaby bardzo podobna. Zagrywanie i porównywanie kart z sąsiadami przywodzi na myśl 7 Cudów Świata, ale właściwie na tym porównywaniu podobieństwa się kończą. Układanie kwadratowych kafelków na planszy o rozmiarach 3×4 i realizacja celów może kojarzyć się z abstraktami – trochę jakby Overboss albo Kaskadia, czy może nawet Sagrada.

Cechy gry:

• liczba graczy: 2-5
• czas gry: ok. 40-90 minut
• wiek: 14+

Dlaczego pokochasz tę grę?

• świetna oprawa graficzna i wykonanie,
• interesująca tematyka, zwłaszcza jak na grę typu euro,
• dynamiczny przebieg tur,
• stosunkowo proste zasady,
• spora dawka przyjemnego optymalizowania i kombinowania,
• zadowalająca regrywalność,