Podaj dalej!

Podaj dalej! – czyli zabawa w głuchy telefon z mazakiem w ręku

Zawsze na długo pozostają w naszej pamięci gry, które wywołują pozytywne emocje.

Nie inaczej wypada „Podaj dalej!”, która przypomina kalambury połączone z zabawą w głuchy telefon. Chyba każdy z nas zna zasady tych dwóch zabaw. W pierwszej należy przedstawić konkretne hasło bez używania słów – za pomocą gestów lub rysunków. W drugiej osoba rozpoczynająca kolejkę przekazuje dyskretnie na ucho swojemu sąsiadowi wymyślony wyraz, następnie ten, również szeptem, podaje go dalej. Jeśli któryś z uczestników powiedział coś zbyt cicho lub niewyraźnie, to jest wielce prawdopodobne, że hasło zostanie przekręcone i będzie różnić się od pierwotnego.

Było zatem do przewidzenia, że znajdą się autorzy planszówek, którzy wykorzystają tę prostą koncepcję do stworzenia gry, która z miejsca stała się przebojem. Kilkanaście prestiżowych nagród i wyróżnień – chyba nie trzeba bardziej zachęcać do tej perełki?

Podaj dalej! – co w pudełku?

Trzeba przyznać, że zawartość pudełka jest bogata, zwłaszcza że są to dość nietypowe komponenty. Dodanie do pudełka aż ośmiu zmywalnych notesów należy z pewnością docenić, zwłaszcza że pewnie mocno wpłynęły na koszt produkcji gry. Notesy robią kawał dobrej roboty, bo mocno usprawniają nam całą rozgrywkę. Teoretycznie więc można byłoby powtórzyć tę grę na kartkach w swoim domu, aczkolwiek za chwilę zobaczycie że wcale to takie łatwe nie będzie.

Gra składa się z:

– pudełka z kartami (ponad 1700 haseł) – 8 ścieralnych mazaków – 8 zmywalnych szkicowników – sześciennej kostki – klepsydry

– instrukcji

Jak wygląda rozgrywka w Podaj dalej!?

Podczas gry będziemy korzystać z haseł, które znalazły się na kartach. Ile ich jest? 100? 200? 500? Nic z tych rzeczy. Haseł jest prawie 2000. Każdy gracz otrzymuje jedną kartę, na której po obydwu stronach są wypisane różnorodne słowa do odgadnięcia. Rzut kostką decyduje o tym, które słowo z listy będzie naszym hasłem startowym (zapisujemy je w tajemnicy na pierwszej stronie notesu). W tym momencie możemy przystąpić do rywalizacji.

Punktem wyjścia są hasła, które przed chwilą wylosowaliśmy. Zapisujemy je na pierwszych kartach naszych notesów, a następnie przystępujemy do zobrazowania tego przedmiotu/zjawiska/osoby. Gdy upłynie czas 60 sekund kończymy rysować i przekazujemy szkicownik. Osoba po lewej stronie będzie teraz musiała przyjrzeć się temu co stworzyliśmy i zapisać jakie (jej zdaniem) to było hasło. Po zapisaniu nowego hasła przewracamy szkicownik na kolejną kartkę i staramy się zobrazować to, co przed chwilą odgadliśmy. Nowy rysunek będzie więc odnosił się nie do tego co zostało zapisane na samym początku, tylko do tego co dany gracz „wyczytał” z rysunku poprzednika. I tak oto przekazujemy sobie notesy z rąk do rąk, odgadując i rysując kolejne hasła.

Mechanizm gry – Podaj dalej!

Koniec końców notes trafi z powrotem do naszych rąk (każdy pozna swój notes po kolorze spirali). Wtedy to sprawdzamy jak bardzo zmieniało się nasze pierwotne hasło na przestrzeni kolejnych rund. Czasem ewolucja będzie bardzo duża i ostatnia osoba będzie rysowała coś zupełnie innego niż wynikałoby to z wylosowanego hasła. Od czasu do czasu będzie się też zdarzać, że gracze będą jednomyślni i że rysunkowy głuchy telefon przeprowadzi skutecznie hasło od pierwszego do ostatniego gracza.

Jak głosi instrukcja, celem gry jest… dobra zabawa! Teoretycznie możemy grać bez punktów, ot tak dla czystej radości, bo rzeczywiście jest spory ubaw kiedy widzimy rysunki poszczególnych graczy i dostrzegamy jak początkowa wizja naszego hasła mocno ewoluowała. Jednak jeśli jesteśmy spragnieni rywalizacji, to autor gry proponuje nam przyznawać punkty za np. najlepszy szkic w danym notesie, za najlepszą odpowiedź oraz dla nas samych, jeśli ostatnie hasło jest zbieżne z tym które wylosowaliśmy. Można też podejść do tematu punktacji od drugiej strony i przyznawać punkty dla odgadujących (których odpowiedź jest zbieżna z sekretnym hasłem lub poprzednią odpowiedzią), rysowników (dla tych, których rysunek pomógł w odgadnięciu hasła) oraz dla samych siebie, gdy jest zbieżność między hasłem początkowym i końcowym. We wszystkim pomaga nam tabela wyników, która znalazła się w notesie, tak więc jeśli ktoś zechce grać na punkty, to będzie miał taką okazję.

Charakterystyka gry Podaj dalej!

Cała masa frajdy! Ten mechanizm głuchego telefonu daje sporo radości, może też dlatego że kojarzy się wszystkim z dzieciństwem. Gra jest wyjątkowo lekka, nie ma presji na wynik (zwłaszcza że można grać bez punktowania), a wszyscy dookoła starają się doprowadzić do ostatecznego dopasowania pierwszego i ostatniego hasła. Trzeba też powiedzieć, że ta zbieżność nie jest łatwa do osiągnięcia, stąd też tym większa radość gdy chociaż na jednym notesie wszystkie hasła się ze sobą zgrają.

Cechy gry:

• liczba graczy: 4-8
• czas gry: ok. 30 minut
• wiek: 12+

Dlaczego pokochasz tę grę:

• Masa kart z kategoriami, które są bardzo zróżnicowane, zapewniają ogromną regrywalność tytułowi. Poza tym część kart ma puste miejsca, co daje możliwość grającym wymyślać swoje własne propozycje.
• W grę może grać aż 8 osób, co jak na grę imprezową całkiem dobry wynik.
• Bardzo dobre wykonanie elementów. Zarówno notesiki, markery i karty są porządnie wykonane i dają gwarancję, że starczą na wiele rozgrywek.
• Prostota zasad, które bardzo szybko się tłumaczy i przyswaja. Dzięki temu w Podaj dalej! mogą grac zarówno starsi, jak i najmłodsi fani gier planszowych.
• Wprowadzenie limitu czasu na rysowanie, dzięki czemu nieważne czy malujesz jak Picasso, Monet czy bazgrzesz jak kura pazurem i tak musisz się spieszyć, by przekazać hasło.
• Ciekawe połączenie dwóch pomysłów, czyli kalamburów i głuchego telefonu. Obie gry są powszechnie znane i lubiane. Większość osób w nie grała i ma z nimi pozytywne doświadczenia.