Pasje utajone

Pasje utajone

Craonn

Piękno, które nie ma płci.

Twarze bez duszy na szubienicy ciała.

Mandragora we łzach,

melancholia świata ze swym

rozpalonym tętnem…

Ta liryka to tak naprawdę rozpisany na obrazy esej o zauroczeniach, pasjach, uczuciach. nieustający ciąg metafor, w większości zaskakujących i oryginalnych, nie tylko w swych znaczeniach, popisach erudycyjnych czy dygresjach, ale również dzięki pulsującej ukrytym pięknem muzyce. Ta wyrafinowana estetyka pełni rolę służebną, bez względu na motywy czy tematykę utworów, zawsze mamy do czynienia  z próbą dotarcia  do najgłębszych i trudnych do zdefiniowania stanów emocjonalnych czy pamięci. To nieustanne nazywanie, ta mozolna wiwisekcja słowa, dźwięku i obrazu jest największą zaletą tej poezji.