Okruchy

Okruchy

Janusz Sikorski

Festina lente

Nie śpiesz się, czytaj powoli,

otwieraj słowa jak kwiaty,

kielichy pełne nektaru.

Może coś ucieszy, może coś zaboli,

ujrzysz pustkę lub dwa różne światy,

siermiężność bytu i ulotność czaru.

Przekraczaj ten próg do woli.

Pole do popisu do końca zaorzę,

zanim lepka senność

zagłuszy rzewny śpiew,

w czarną mgłę rozpyli

nadzieję, pamięć i gniew,

dni kalendarza przeliczy,

zmieści w jednej chwili,

zamknę oczy, pamięć otworzę,

w poświacie księżyca, w pozłocie słońca,

kiedy ranne wstają zorze.

zanurzę się w tej chwili do końca.